Liceum Ogólnokształcące im. Ireny Sendlerowej w Tarczynie

Patron

LEAD Technologies Inc. V1.01Irena Sendlerowa wychowała się w rodzinie o tradycjach patriotycznych, lata dzieciństwa spędziła w Otwocku a po śmierci ojca wraz z matką przeniosła się najpierw do domu dziadków w Tarczynie, potem wraz z wujostwem do Piotrkowa Trybunalskiego i do Warszawy.
W latach 30. Studiowała najpierw przez dwa lata prawo, potem polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim. W 1931 poślubiła Mieczysława Sendlera – asystenta na wydziale filologii klasycznej na UW.  W 1932 r. zatrudniono ją w Sekcji Pomocy Matce i Dziecku, przy Obywatelskim Komitecie Pomocy Społecznej. Opiekowała się samotnymi matkami. W 1935 r. po rozwiązaniu Obywatelskiego Komitetu Pomocy Społecznej przydzielono Irenę Sendlerową do Wydziału Opieki Społecznej Zarządu Miasta Warszawy.
Tam zastała ją wojna. Jeszcze przed utworzeniem getta wraz z pracownikami Wydziału Opieki Społecznej zaczęła organizować pomoc dla Żydów. Pod koniec 1942 r. nawiązała kontakt z Julianem Grobelnym, który stał na czele Rady Pomocy Żydom – „Żegota”. Wkrótce powierzono jej również prowadzenie Referatu Opieki nad Dzieckiem. Działała pod pseudonimem „Jolanta”. Współorganizowała przemyt dzieci żydowskich z warszawskiego  getta. Następnie umieszczała je w przybranych rodzinach, sierocińcach i klasztorach. Dzięki niej i jej współpracownikom Holokaust przetrwało ok. 2500 żydowskich dzieci.
20 października 1943 r. została aresztowana przez gestapo. Przeżyła mordercze przesłuchania i dzięki Marii Palester z „Żegoty” została uwolniona z Pawiaka. Po ucieczce musiała się ukrywać. Mimo niebezpieczeństwa wróciła do dalszej współpracy z „Żegotą”, kontynuując prowadzenie Referatu Opieki nad Dziećmi. Podczas Powstania Warszawskiego pracowała jako pielęgniarka PCK w Punkcie Szpitalnym najpierw na ul. Łowickiej, a potem, aż do wyzwolenia, na Okęciu .
Po zakończeniu działań wojennych, Irena pracowała społecznie w Czerwonym Krzyżu oraz w Wydziale Opieki Społecznej Urzędu Miasta Warszawy. Dwa lata po wojnie wyszła za mąż za Stefana Zgrzembskiego, prawnika i przedwojennego działacza PPS-u.
W roku 1949, pod zarzutem ukrywania członków AK, została zatrzymana i w wyniku brutalnych przesłuchań straciła dziecko.
Od roku 1952 pracowała w Ministerstwie Oświaty, a następnie w Liceum Felczerskim. Była również przewodniczącą departamentu szkolnictwa medycznego w Ministerstwie Zdrowia i wicedyrektorem ds. pedagogicznych w Studium Kształcenia Techników Dentystycznych i Farmaceutycznych. Pracowała do 57 roku życia, kiedy to zmuszono ją do przejścia na emeryturę.
Zmarła 12 maja 2008 r. przeżywszy 98 lat.

Dodaj komentarz